Si si, trafíco loco

Op het asfalt rijden is toch weer even anders. De afgelopen weken zaten vooral vol met zandwegen, die me op een rustig tempo met veel uitdagingen naar hele bijzondere plekken brachten. Nu, aangekomen in het idioot drukke Caracas, heb ik ook een heel andere kant van de infrastructuur gezien. Asfalt zo glad als een biljartlaken over soms verlaten wegen met ontzagwekkende vergezichten.

Nadat ik de vriendelijke Guyanezen uit Lethem bedankte voor hun verhalen over de verschijning van Moeder Aarde zette ik koers naar Boa Vista. Boa Vista is eigenlijk de terminal voor het verkeer vanuit Brazilië, Guyana en Suriname naar Venezuela en vice versa. Het is een stad die groot en ontwikkeld aanvoelt. Er wonen dan ook zo’n 250.000 mensen. De straten zijn breed, de kantoorgebouwen zijn groot en er is veel industrie (vooral gericht op het aan de praat houden van Japanse auto’s). Toch is het district Roraima nog één van de meest ongerepte gebieden van Brazilië, met zijn enorme savannes met tafelbergen en hordes adelaars. Als je van de snelweg het zand ingaat, hoef je de rest van de dag niks meer tegen te komen. En de daaropvolgende dagen ook niet. Ik heb de laatste tijd genoeg mul zand gezien om dat even niet te proberen. Het gáát, maar ik moet echt hard werken om 300 kilo aan Krupp staal en bagage overeind te houden. Misschien is het iets voor de terugweg, want ik kom hier nog terug. Vanuit Boa Vista reis ik naar de Venezolaanse grens. Ik probeer in één dag naar Caracas te komen, wat een nogal ambitieus plan is. Maar 1200 kilometer later arriveer ik totaal uitgeput bij de mannen van de enige BMW dealer in dit deel van het continent. Antonio was een fantastische gastheer die me hielp met het vinden van een goed en veilig hotel. Met de nadruk op veilig, want het is Caracas. Tot nog toe waren alle spookverhalen goedbedoeld maar ongegrond. Caracas is een ander verhaal. Zakenmannen doen hier hun horloge af en laten hun portemonnee achter wanneer ze gaan lunchen. Toen Antonio me in zijn auto naar mijn hotel bracht, vertelde hij: “I shouldn’t be talking on my phone right now”. Ik grinnikte, aangezien ik dacht dat hij bedoelde dat hij handsfree zou moeten bellen. Hij bedoelde echter dat de straat waar we op reden berucht was wegens phone-jacking. De auto’s hebben niet voor niks allemaal (echt allemaal) getinte ramen, het is puur voor de veiligheid. Het licht van je telefoon komt wel door de getinte ramen, dus daar letten de banditos op. De brommers, scooters en (lichte) motoren die als gekken door het verkeer razen kunnen ook rekenen op wat meer begrip omdat ze puur uit veiligheid in beweging moeten blijven. Deze denkwijze was nieuw voor mij. Rijden in Caracas is sowieso niet ontspannend of überhaupt prettig te noemen, dus dat zal ik niet missen. Wat ik wel zal missen zijn de mensen die ik heb ontmoet. In zo’n vijandige omgeving als Caracas is het des meer bijzonder als iemand je niet de weg wijst, maar je naar je bestemming leid. Of dat iemand twee uur langer op zijn kantoor blijft omdat jij zo lui was om niet een fatsoenlijk hotel te zoeken en een reservering te maken. Ik kan dan ook alleen maar zeggen dat ik (schijnbaar) van pareltje naar pareltje ben gehobbeld in een wereld van rotzooi. Mensen hier zijn erg terughoudend, vanwege redenen die nu duidelijk mogen zijn. Toch was iedereen die ik ontmoette uiteindelijk vriendelijk, behulpzaam en prettig om mee te praten. Ach, wie weet werken mijn drie dagen oude sokken gewoon heel goed als boeven-afweermiddel…