Bug spray en de maffia

Om op de zondag even te informeren naar de mogelijkheid om mijn motor op de boot naar Nickerie te vervoeren, ben ik met mijn nieuwe Rasta-vriend achterop naar de steiger van Apoera gereden. De kapitein was een bekende van hem, dus dat ging makkelijk. De motor kon op het dak. Het was wel eb aan het worden, dus ik moest snel zijn zodat we niet met de rijplank te steil naar beneden hoefden. Gelijk laden maar. We moesten op een plankje van zes meter zon twee meter omlaag, dus ik hield mijn hart vast. Als de motor doorschoot, lag hij onherroepelijk in de Nickerie rivier. Zou toch jammer zijn, in de eerste vijfhonderd kilometer van de reis… Ik reed de motor erop en twee man hielden hem aan de achterkant tegen. Twee man zouden hem dan opvangen aan de onderkant. Dat ging ze nog niet makkelijk af, maar met twee jaartjes van mijn leven is de motor in één stuk op de boot geladen. Vervolgens werd hij een beetje vastgezet, zodat het zijwaarts schommelen wat werd beperkt. In de boot was het snel een plekje zoeken voor je hangmat, voordat er al iemand anders lag. Stel je een boot voor met om de 20 cm een hangmat. Knus dus. Omdat de boot onderweg een Guyanees dorp aan zou doen, moest ik maar goed op mijn spullen letten, want: “Guyanesen jatten de sokken van je voeten als ze de kans krijgen’. Wat overigens helemaal niet het geval was natuurlijk. In Paramaribo heerst het idee dat Guyana een duivelsgat is, maar in West-Suriname weten de mensen wel beter. Regeringen maken grenzen, maar de natuur (of God voor sommigen) maakt geen grenzen. Guyanezen en Surinamers zijn in grote lijnen hetzelfde type mens, met uitzondering van het feit dat een Surinamer geen Nederlands kan spreken en een Guyanees geen Engels (geintje hoor inwoners van Suriname en Guyana). De boottocht verliep lekker rustig, tot we aan de monding van de rivier kwamen. De rivier komt namelijk uit in de Atlantische Oceaan en daar kan het aardig golven. Ik zag in de haast ook dat de kapitein nog wat extra lijntjes om mijn motor had gespannen, waar ik hem hartelijk voor bedankt heb met een broodje worst.

Rond vijf uur ‘s ochtends kwamen we aan in de haven van Nieuw-Nickerie. Bij het binnenvaren hoorden we al wat gegrinnik en werd er gemompeld: “Welkom in Nickerie!”. Het duurde niet lang voordat we in de gaten houden wat de grap was. Nickerie is aan het eind van het jaar, en nu in het bijzonder vanwege de grote droogte, het middelpunt van een muskietenplaag. En dan niet de grote muskieten die je nog kan wegmeppen, maar het formaat fruitvlieg. En het woord plaag zeker niet overdreven. Je bent letterlijk constant bezig met muggenmeppen en ik zit nu zodanig onder de bulten dat ik bij wijze van spreken niet meer in mijn shirtjes pas. Ik ben alvast beginnen met het schrijven van een business plan voor een bedrijf dat zich specialiseert in een insecticidedispenser voor in de airco of ventilator. Je krijgt misschien even wat rauwe longen, maar daar wen je vast wel aan. Ondertussen is het zaak om tussen zes en negen ‘s ochtends en zes en negen ’s avonds gewoon niet buiten te zijn, want de terroristen hebben dan de stad overgenomen. Buiten die tijd is Nickerie erg leuk en rustig. Iedereen kent elkaar en alles is hier mogelijk. Ik ben dankzij de hoofdagent in Apoera op het spoor gekomen van ene goede garage, die wel iets zou kunnen met mijn remblokje. Toen ik aan het tanken was in het stadje, werd ik al aangesproken door een wat gezette man op een wat iel brommertje. “Je remblokje is stuk, of niet soms?” Of deze man was een technisch genie of hij was de monteur van de garage. Het laatste bleek waar en de garage was vlak tegenover het tankstation. Bij andere inspectie bleek het remblokje oké, maar één van de twee voeringen was inderdaad losgesprongen. Ze sleepten het overtollige spul eraf en vervingen het met de voeringen van een auto. Dat dat überhaupt kon, was mij een openbaring. Ik zie het wel als een tijdelijke oplossing en vervang het blokje zodra ik kan, maar dat kan nog even duren. Ondertussen remt alles weer top. Ook voor de kofferdrager wisten ze wel wat. Er was een kilometer of twee verderop een werkplaats, waar ze met aluminium konden werken. Dat was een enorme meevaller. Binnen een uur had ik een weer gelaste kofferdrager die er zo mogelijk sterker uitzag dan het origineel. Ook het gast in de koffer (dat er door de band ingesleten was) hebben ze met een aluminium plaat en siliconenkit opgelost. Het ziet er echt super uit. Ik wilde ze bijna vragen om dan maar een complete aluminium kofferset te fabriceren. Bij navraag bij de eigenaar wat het zou kosten, werd ik de garage ingesleurt. Stond daar een BMW R75 en een nog nader te noemen halve afgebrande BMW motorfiets. De man was een liefhebber en één van de weinige eigenaren van BMW’s in Suriname. Na een bewogen gesprek over modder, bandenprofielen en veerwegen was de conclusie dat de rekening nul euro bedroeg. Er zit hier vast iets in de lucht. Of het zal de bug spray zijn.

Mijn motor is nu dus weer helemaal top in orde. Zodoende liep ik met een nóg enthousiastere pas door de stad, toen ik een Yamaha motorfiets zag staan. Deze was eigendom van de eigenaar van de kledingwinkel waar hij geparkeerd stond. Tevens was dit ook de eigenaar van de autowinkels, de tractorwinkels, de hotels, de restaurants en een groot deel van het grond van Nieuw-Nickerie. De onofficiële burgemeester dus. Toen hij hoorde van mijn verhaal, moest ik gelijk mijn emailadres en blogadres opschrijven, zodat hij het kon volgen. Toen ik vertelde over mijn bandenproblemen, liep een medewerker gelijk een bezemhok in en kwam hij terug met een handpomp voor auto(en dus ook motor-)ventielen. Die kon ik gelijk meenemen. Ik geloof dat ik met mijn Karma in mijn achterhoofd vanavond maar flink wat rondjes moet geven om quitte te spelen…