So long and thanks for all the yucca

28 mei 2010

Ik ben weer thuis! De laatste paar dagen in Bogotá met een fantastische vriendin in een finca in de bergen van Colombia doorgebracht. Deze dagen heb ik half filosoferen, half slapend doorgebracht dus daar zal ik niet al te veel over doorpraten. Wat wel belangrijk is, is de reis naar Bogotá en uiteindelijk mijn boodschap aan jullie. Dus bij deze het laatste verhaal van deze blog:

 

Dus: van Lima naar Bogotá met een bus. 70 uur(!) in één ruk, waarbij alleen even in Quito, Ecuador wordt gestopt. Zeggen dat ik Ecuador en Colombia nu goed ken, is dus ook een leugen. Geeft me dus een reden om nog een keer terug te komen. De bus was zweterig, verlamt en ongemakkelijk, maar gedeelde smart is halve smart. Deel je smart met 50 passagiers, dan blijft er dus maar 1x(0,5^50)= 0,000000000000000888 over. Niet al te veel dus. Daarbij komt dat de onverzadigbare honger naar televisiekijken gestild werd met ongeveer twintig vrij recente films, dus er was in ieder geval iets om naar te kijken.

Over de reis in die bus valt eerlijk gezegd niks interessants te vertellen, dus ik zal ook niet de schijn daarvan ophouden door te schrijven over kuilen in de weg, grapjes van medepassagiers, stuurmanskunsten of exploderende robots. De bus was saai en in mijn ogen ook geen “reizen”. IN een bus zitten om ergens te komen, noem je “verplaatsen”. Dit besef deed je denken aan een ontmoeting die ik had met ene Pools stel in Patagonië. Ze reden op een klein overbelast motortje, hij achter het stuur, zij achter hem en hadden net een groot deel van mijn reis op hun manier meegemaakt. Hun verhaal was enorm boeiend en indrukwekkend. Ze hadden in drie weken al meer rottigheid met hun motor gehad dan ik uiteindelijk in de hele trip en steeds had één van hen het al wel gesien, maar steeds was er de ander om elkaar bezig te houden en door te zetten. De motor was in onderdelen al half vernieuwd, maar still going strong. Op een gegeven moment, na een paar biertjes, hadden we het over verschillende manieren van reizen. We waren het er natuurlijk over eens dat de motor met afstand het best denkbare reisvervoer was. Misschien op een fiets na, maar dat is zo langzaam. Een jeep kan werken, maar je mist een heel stuk verbintenis met je omgeving en de mensen. Nee, de motor, dat moest het zijn. In een bus zitten?, vroeg ik. ‘NOOIT!!!’ was de reactie van de Poolse man. ‘Weet je, ‘ zei hij ‘ik voel me soms een beetje beschaamd vanwege busreizigers, ik voel me ook wel eens heel boos of medelijdend tegenover hen. Ze hebben geen flauw idee waar ze zijn, wat er gebeurd, wat ze kunnen of wat ze beter kunnen laten. Ze zitten met hun hoofd meer in de Lonely Planet dan hier, één van de mooiste plekken op aarde. Een plek waarvan je trots moet zijn dat het bestaat en dat jij de kans hebt om hier te zijn. Op plek A zijn vind ik ook leuk en aankomen op plek B is ook leuk, maar tussenin is het avontuur. Tussenin zijn de problemen, de oplossingen, de ontmoetingen, de ontberingen, het genot. Tussenin is de reis. Ik kon en kan niet anders dan hem volledig gelijk te geven. Nou zeg ik natuurlijk niet dat alle reizen die niet per motorfiets geschieden ondergeschikt zijn, maar ik zeg wel dat de reisgeest bij het merendeel van de mensen is verdwenen. Het viel me het meeste op bij de Carretera Austral van Chile. Deze heerlijk ongerepte route van het uiterste zuiden van Chile naar Puerto Montt is eigenlijk altijd onverhard gebleven, zal dat ook nog wel even blijven en was decennia lang alleen toegankelijk voor inwoners met jeeps en reizigers met eigen vervoer en een reizigersgeest, want het is lastig er te komen, het leid niet op een logische manier waar dan ook naar toe, maar er overheen rijden kaamt je een ander mens. Weinig plekken laten je zo basic van de natuur genieten als deze weg. Nu, echter, is het een populaire route voor tourbussen met ‘backpackers’. De bus raast de weg kapot van noord naar zuid of van zuid naar noord en biedt zijn passagiers de unieke mogelijkheid om foto’s te maken vanachter vies glas en bijzondere dieren steeds verder en verder van de weg te jagen. Om vervolgens als een echte Dr. Livingstone aan een kopje koffie en empanada in een toeristenlodge te overnachten. Tegenwoordig wordt een backpack niet alleen maar aangeprezen vanwege zijn volume, slijtvastheid, waterdichtheid of ergonomie, maar vooral vanwege zijn robuustheid om het bagageruim van een bus te overleven. Reizen? Nee, verplaatsen.

 

Toch is mijn reis gevormd door de ontmoetingen met mensen die zo’n onwaarschijnlijk indrukwekkend verhaal hadden dat ik niets anders kan doen dan de inspiratie van deze mensen in me op te nemen. Doorzetten bij tegenslag, Positief blijven als problemen onontkoombaar zijn. Dat zijn eigenschappen die leiden tot zelfontplooiing, ervaring en uiteindelijk misschien zelfs wel gelukkigheid, al begin ik nu een beetje melancholisch te klinken.

Acht maanden reizen en schrijven vragen natuurlijk om een conclusie. Ik hoop dat inmiddels duidelijk is geworden dat deze blog niet zomaar reisverhaaltjes waren, maar vooral een betoog om je dromen na te volgen. Is misschien moeilijk, lastig, onrealistisch of zelfs bespottelijk, maar het brengt iets oneindig goeds. Lukt het niet, dan heb je iets geleerd en kan je verder als een beter mens. Lukt het, dan heb je iets geleerd, kan je verder als een beter mens en heb je misschien mensen verder geholpen ook hun dromen na te volgen. Deze blog probeert je niet aan te zetten om specifiek naar Zuid-Amerika te reizen met een te zware motorfiets en te weinig ervaring (al kan ik dat sterk aanraden), zelfs niet om te reizen in het algemeen. Ik probeer alleen maar te zeggen dat fantaseren een groot goed is, maar het altijd zou moeten leiden tot doen.

Dus: schrijf die ontslagbrief of juist die sollicitatiebrief, boek die vlucht, koop die auto, zeg dat meisje wat je van haar vindt (ik begin zelf bijvoorbeeld met sparen voor een ticket naar LA om Scarlett Johansson te vertellen dat ik de beschuitjes klaar heb staan), leer die taal. Wordt je heel blij van.

 

Groetjes en bedankt voor het lezen (en in het bijzonder iedereen die altijd zulke leuke reacties achterliet. De reacties lezen was altijd het leukste wat er achter een computer te doen was),

een blutte maar hele blije Marko

Foto’s

4 Reacties

  1. Henk. (stef):
    28 mei 2010
    Ik ben in januari al in LA geweest hè. Kan bij deze dus al zeggen dat ze niet van beschuit houdt die Skarlut Johnson. Wel van worst har har har har.
  2. Jan Willemse:
    28 mei 2010
    Marko, ik heb genoten van je reisverslagen en van je ontdekkingsdrift om locals en hun cultuur te begrijpen. De essentie van reizen is inderdaad niet van A naar B gaan, maar doorleven wat er tussen A en B gebeurt. Ik denk dat je nu een reisvirus in je bloed hebt gekregen wat je nooit meer los zal laten. Dus nooit geen all inclusive hotels in Turkye, maar wel alleen op een motor in een desolaat landschap.
    Groet Jan
  3. dinet:
    29 mei 2010
    Wat een mooie afsluiting:) en zo helemaal JIJ!
    Ik heb dubbel gelegen om je verhalen maar ben toch wel heel blij
    dat je er weer bent.
    Zie je gauw liefs en dikke kus
    Dinet
  4. Annika:
    16 juni 2010
    hoi marko...

    ik weet niet of je dit nu nog leest, maar ik wil even zeggen dat ik het geweldig vind wat je hebt gedaan. Heel mooi afsluitend verhaal :) Ik geloof zeker dat je een onvergetelijke ervaring hebt opgedaan...
    Wie weet tot ergens in het oude vertrouwde Zutphen :)