Fa a de go nanga yu. Yu sribi switi?

Dingen lopen nooit zoals je verwacht, maar schijnbaar is het dus waar dat alles uiteindelijk goed komt.

Vanwege een douanecontrole had de container met mijn motor oponthoud opgelopen en de boot gemist. Mijn motorfiets zou zodoende pas een week later (de 30^e) in Paramaribo zijn, maar ik had nou eenmaal een niet-annuleerbaar ticket voor de 23^e. Nouja, er zijn ergere dingen dan een week in een tropisch oord door te brengen. Nou, dat bleek maar weer! In het vliegtuig zaten, naast de gebruikelijke vakantiegangers en thuiskomers, enkele stagiaires die een paar maanden in Paramaribo zouden verblijven om bij het hospitaal te werken. Na wat onderhandelingen was de lift van het vliegtuig naar de stad geregeld en bij aankomst bleek dat ik zelfs kosteloos op hun hangmat mocht blijven slapen. Die hangmat sneuvelde enkele minuten later, maar de bank was ook beschikbaar. Prima, mooi geregeld.

De tweede dag kon ik dus op mijn gemak op zoek naar een leuk onderkomen. Zodoende kwam ik uit bij een hostel vol Franssprekenden. Nu ben ik het Frans nog wel enigszins meester, dus ik ging eens informeren. Blijken het Frans-Guyanese basisschooldocenten te zijn, die een weekje vrij hebben. De afgelopen week heb ik eigenlijk constant met ze opgetrokken, wat mij er toch aan herinnerd heeft dat mijn Frans nou ook weer niet zó goed is… Gelukkig wíl je elkaar begrijpen, dus levert een taalbarrière niet zo’n probleem op. Bovendien was ik natuurlijk erg handig als tolk. In Frans Guyana wordt van de leraren namelijk niet verwacht dat ze Engels spreken op topniveau en het Frans is een taal die de Surinamers vaak niet zo machtig zijn. In deze week hebben we vooral dingen gedaan die niet zo makkelijk te doen zouden zijn wanneer je een motorfiets bij je hebt. Een tweedaags bezoek aan Brownsberg bijvoorbeeld, een beschermd stuk natuur waar je prachtige dieren kan zien. Er zijn weinig dingen die je zo vrij doen voelen als de nacht doorbrengen in een hangmat midden tussen het gebrul van apen, het geroep van herten en het geluid van insecten die je voorheen alleen maar in je nachtmerries tegenkwam. Gelukkig ligt Brownsberg op ongeveer 500 meter hoogte, dus muggen blijven lekker weg. Over het verblijf in de jungle zal ik een dezer dagen nog een apart verhaal schrijven om het een beetje overzichtelijk te houden, ook qua foto’s. De weg van en naar Brownsberg is er overigens één die je op een motorfiets ook eens zou moeten berijden. Het lateriet geeft veel grip en de weg is mooi breed vanwege het goudtransport wat er de hele dag overheen moet. Als zo’n vrachtwagen je tegemoet komt, is het wel zandhappen geblazen…

De terugkomst bij het hostel was helaas het moment van afscheid voor mij en de Frans-Guyanezen. Ze moesten weer terug naar Cayenne, de hoofdstad van Frans Guyana, om een nieuwe klas toegewezen te krijgen. De ontmoeting met deze groep was erg bijzonder. Wat bezielt deze mensen om uit een (toch enigszins) beschaafd land als Frankrijk te verhuizen naar een land waar de aanwezigheid van elektriciteit, stromend water en persoonlijke veiligheid (want buiten Cayenne en Saint-Laurent zijn deze dingen zeker niet vanzelfsprekend en hun scholen zijn juist gesitueerd in de buitengebieden) nog maar de vraag is? Het antwoord is zoals altijd simpel: passie en toewijding. Wanneer ze praatten over hun vak en de kinderen, bleek steeds weer dat ze in een haast uitzichtloze situatie zitten, maar dat ze bijzonder goed begrijpen wat voor rol onderwijs speelt in een dergelijk land en oprecht houden van hun werk.

De afgelopen week leek voor mijn nuchtere Hollandse hoofd op voorhand dus nutteloos, maar niets is minder waar. De avontuur-checklist is op nagenoeg alle vakjes al afgevinkt. Ik moet alleen nog maar ‘Bijna Een Bedreigde Diersoort Aanrijden’, ‘Een Reparatie Uitvoeren Met Enkel Ducttape’ en ‘Opperhoofd Worden Van Een Nog Te Ontdekken Motorrijdende Indianenstam’. Dat schiet dus al lekker op.

PS: Bedankt voor jullie leuke reacties, ik vind het heel leuk om ze te lezen, dus keep them coming. Ik schrijf mijn verhalen in de tijd dat ik niks te beleven heb, dus kan het lastig zijn om daar de tijd voor te vinden. Maar wees gerust, ik schrijf. Ook als ik geen internet heb. Het kan alleen even duren voordat het hier staat. Wat betreft rare bultjes: daarover meer in het verhaal over Brownsberg. Ja, ze waren vies, ja, ze waren levensbedreigend en ja, de dames werden plotseling heel erg zorgzaam. Elk nadeel heeft zijn voordeel...