Avontuur begint waar de planning ophoudt

Dat was dan Suriname, denk ik bij mezelf terwijl ik in Nickerie de laatste hand leg aan dit verhaal. Mijn eerste plan om over de ‘saaie’, voorspelbare asfaltweg van Paramaribo naar Nieuw-Nickerie te rijden had ik laten varen voor een véél interessantere reis: van Paramaribo naar Zanderij en dan over houthakkerspaden naar Apoera. Van Apoera kon ik de boot naar Nickerie pakken. Nou, dat heb ik geweten. De bauxietwegen van Zanderij varieren van geweldig mooi glad en breed tot allejezus-krap en bezaaid met gaten. Wanneer het droog is, gaat het allemaal prima. Nat bauxiet is echter nogal tricky voor een offroader van mijn kaliber. Gelukkig ging het rijden erg goed. Geen om- of ongevallen en de snelheid zat er lekker in.

Tot aan Witagron. Vanaf daar werd het modderig en onoverzichtelijk, wat niet helemaal bevorderlijk was voor mijn zelfvertrouwen. Het aloude credo ‘ bij twijfel meer gas’ werkte nog wel, maar op een gegeven moment kwam ik het kleine broertje van de Atlantische Oceaan tegen. Ik begon in een diep spoor van een vrachtwagen, die ogenschijnlijk recht door de plas ging. Zodoende dacht ik nog wel redelijk aan de overkant te komen. Ging dat spoor halverwege de plas dus scherp naar rechts! Ik was mijn snelheid en richting kwijt en stond dus muurvast tot boven de cilinders in de modder. Ik kon zo afstappen en de motor bleef lekker staan. En dan zal je dus iets moeten bedenken in de Amazonejungle, minstens honderd kilometer verwijderd van gsm-bereik op een weg met tien voorbijgangers per dag. Wonder boven wonder kwam er na zo’n vijftien minuten een pickup, die mij met mijn eigen sjorbanden wel weg kon trekken. De grote fout was helaas dat hij de kabel bevestigde aan de rechter voorvorkpoot en mij zodoende plat in de plas trok. Niks aan de hand verder, snel alles weer overeind zetten en de volgende keer wat slimmer zijn. De koffers waren nog prima waterdicht ook, dus dat scheelde weer. Wel was één van de beugels van de rechterkoffer afgebroken, waardoor deze niet meer goed te bevestigen was. Het begon al iets te schemeren dus ik besloot mijn hangmatje op te hangen naast de weg en de motor ergens veilig te zetten. Morgen zou ik wel kijken wat ik kon doen met Ducttape (met mijn avontuur-checklist in het achterhoofd hé). Gelukkig ben ik hier altijd op berekend qua slaapspullen en water. De nacht was prima en lekker koel. Slapen was er weinig bij, vanwege de vele jagers die ’s nachts op pad waren. Die lui schieten echt overal op, dus hing ik mijn reflectievestje maar op aan de hangmat. Komt dat ding toch nog van pas. Zonder kogelgaten werd ik de volgende ochtend vroeg wakker. Mijn motor stond er absurd goor bij, maar een carwash was even niet in de buurt. Rijden dus. De rechterkoffer bond ik met een tweede sjorband redelijk goed vast, zodat er mee te rijden viel. Toch merkte ik na zo’n 50 meter toch een erg raar gevoel vanaf de achterband. Lek dus… Nou Marko, hier was je voor gekomen: avontuur. Vastzitten in letterlijk the middle of nowhere zonder toegang tot hulp. Het lek was wel snel gevonden in de rivier en het leek erop dat een prop zou kunnen werken. Dat was goed nieuws, want een passende band zou alleen eventueel in Paramaribo te ritselen zijn. Nu had ik wel een prop en het bijpassende gereedschap, maar geen lucht. Mijn handpomp ben ik, onhandig als ik ben, in één van de guesthouses vergeten mee te nemen. Op zoek naar mensen dan maar. Uiteindelijk heb ik na een lastig gesprek met de hoofdkapitein van de plaatselijke koffienegers (nou niet lachen, zo heten ze gewoon) een lift gekregen naar de werkplaats van de steengroeve. Prop in de band en hij was weer goed. Bij het demonteren van de achterband knalde de voering van een remblokje af. Waarschijnlijk was dat stukje rijden met een te zachte band te veel voor het ondergemodderde blokje. Althans, mijn broer en ik hadden hem een tijdje terug toch wel goed geplaatst (hoop ik)? Daar moet ik maar even niet over nadenken. Nouja, band erop en toch maar, zonder de achterrem te gebruiken naar Apoera. Wanneer ik bij Apoera zou zijn, zou ik met de boot naar Nickerie (waar een redelijke garage is) kunnen. Al mijn bagage werd met de wagens van de steengroeve naar Apoera gracht, dus het probleem met de koffferdrager had even geen haast.

Eenmaal in Apoera bleek het hele dorp (1000 man) al lang op de hoogte te zijn van wat ik allemaal had meegemaakt. Iedereen was doodongerust omdat één of ander jochie met een rare grote motor problemen had. Dat ik zomaar alleen, zonder geweer reisde. Ik leek wel gek. Ik werd opgevangen in een leuk huisje met een grote veranda, dat de hangplek van het dorp bleek te zijn. Of het had misschien iets te maken met de motorfiets waar iedereen een foto van wilde, dat kan ook. Apoera was een onwijs leuk dorp met interessante mensen. Het is een echt indianendorp, maar de meeste inwoners komen van Guyana of Paramaribo, omdat ze het haastige leven daar willen ontvluchten. De boot naar Nickerie vertrok de volgende dag om drie uur, dus dat gaf weinig tijd om echt te installeren, maar toch heeft de harde kern van Apoera, en dan met name en wat oudere Rastafari, veel indruk op me gemaakt. Het grote verschil tussen Paramaribo en Apoera was niet zozeer de hoeveelheid auto’s of de kwaliteit van het lichtnet, maar de gastvrijheid. In Paramaribo is iedereen open en vriendelijk, maar in Apoera weten de inwoners dat er niks is in de directe omgeving. Kom je als reiziger in Apoera, dan kan je álles gebruiken: water, voedsel, een douche, een goed gesprek en een lekker bed. En dat krijg je dan ook. Daarbij komt dat ik nog steeds gebeld wordt door de mensen uit Apoera met vragen als: “Gaat het nog goed daar?”, “We komen morgen daar, moeten we wat eten meenemen?”, “Mijn zoontje vraagt me nog steeds wanneer die man met de motorfiets terugkomt!”. Echt heel tof.

Enfin, morgen de motor inladen op de boot en een lange (twaalf uur) tocht naar Nickerie. Ik ben benieuwd….

PS: Check als laatste dienst alsjeblieft de foto’s van mijn oh zo vette ongewassen jeans. Nadat ze eindelijk vrijwel perfect waren qua pasvorm en kleur, zijn ze gescheurd en niet fatsoenlijk meer te repareren. Ze liggen nu dus glamourloos in een container in Paramaribo.