Caipirinha's en postorderbruidjes

Ik zou wat langer in Teófilo Otoni blijven dan gepland. Toen ik door de stad reed, had ik wat contant geld nodig en dat kan in Brazilië maar bij één bank als je een Europese kaart hebt. Die bank zat bij een tankstation, dus ik stop en ga wat pinnen. Zie ik twee enorme trikes staan en een goed handjevol zware motoren. Voor de motoren zit een groepje met allemaal een zelfde t-shirt: Moto Grupo Teófilo Otoni. Ik kan het dus niet laten om even te zeggen dat hun motoren er tof bij staan. Ik werd een beetje gek aangekeken, maar toen ik op mijn motor stapte, liepen ze snel naar me toe en zeiden ze dat ik toch echt even een biertje mee moest drinken. Een colaatje mocht ook. Vijf uur later zijn alle verhalen met handen en voeten over en weer verteld en moest ik maar bij de president van de club blijven slapen. Hij hd ook een uitgebreide werkplaats en een goed technisch inzicht, dus hij kon wat kleine probleempjes bij mijn motor oplossen. Mijn kleppen links tikten nu toch wel sterk. Even stellen dus. Ook was mijn gefixte bagagedrager niet meer zo gefixt en mijn geknutselde mistlampjes en verstralers deden het niet. Troep op de massa ofzo. Zo waren er nog wel wat dingetjes. IK dus mee naar het terrein van Geraldo, de motorbaas. Hij was de eigenaar van een sleepbedrijf dat alle in beslag genomen auto’s en motoren inneemt. Het terrein stond vol emt van alles, waaronder een lijkwagen, een ambulance (?) en nogal wat motortaxi’s. Toen ik nog mijn koffie aan het opdrinken was, hoorde ik dat Geraldo al begonnen was. Hij had een nieuw stuk aluminium gefabriceerd voor mijn koffer. Hoefde dat niet meer met een sjorband vastgebonden te worden. Ook mijn lampen werden even doorgemeten. Inderdaad corrosie op mijn massaplekje. Ondertussen was de motor koud en konden mijn kleppen gesteld worden. Ik schrok nogal toen een contrabout van een linkerinlaatklep ontbrak! Bij BMW Venezuela hebben ze 8 Nm een beetje losjes opgevat en de boel te los aangedraait. De rest van de bouten stonden allemaal op het punt van eraf donderen. Gelukkig heb ik maar een kilometer of tien-twintig gereden met die tik, want dit is nogal een kwalijke zaak en zeker niet onschadelijk voor de motor. Gelukkig beland zo’n boutje gewoon in het carter en komt die bij de volgende oliewissel met behulp van een magneetje zo weer naar buiten. In de tussentijd moest er wel een ander boutje op. En laat dat nou een nogal weinig gebruikt boutje zijn, met een erg fijne schroefdraad. Die heeft men niet zomaar even ergens liggen. Gelukkig was Geraldo ook een Willie Wortel met electronica en had hij wat van die boutjes. Hup erop, stellen en alles loopt weer voorbeeldig. Over tweeduizend kilometer staat er alweer een oliewissel op het program, dus dan heb ik mijn boutje weer terug. Het staat natuurlijk niet, drie bruine boutjes en één grijze :P.

De volgende dag zou ik vertrekken. Mijn tassen waren al ingepakt, maar toen kwam de mededeling dat er 's avonds een groot feest was van de motorgroep. Konden ze gelijk mijn kleren wassen, dus ik moest maar even blijven. De dag erop zou ik vertrekken. Tot ik een foto wilde maken van de familie en erachter kwam dat ik niet alleen mijn oplader, maar ook de camera ergens had achtergelaten! Helemaal klote natuurlijk. Hij zou in Feira de Santana moeten liggen, omdat ik daar met de camera over straat heb gelopen, op zoek naar een oplader. Ik wist nog wel te herinneren dat ik de camera nog naar het hotel heb gebracht, maar niet dat ik hem had ingepakt. Het was twee dagen terugrijden. Niet dus: Geraldo was vroeger een trucker en heeft nogal contacten binnen de truckerbedrijven. Het was dus één belletje naar een vriend en een trucker van zijn bedrijf zou de camera ophalen bij het hotel en in Teófilo Otoni brengen overnight. On-ge-lo-ve-lijk wat heb ik weer een mazzel. Het lukte niet op dezelfde dag, omdat er geen truckers van dat bedrijf meer binnenkwamen, maar de dag erop werd de camera netjes afgeleverd om 6 uur 's ochtends. Ik sliep nog, MAAR Geraldo was alweer in zijn donkere werkplaats bezig om van een Chinees ladertje een lader te fabriceren waar mijn batterij van de camera in past. Ik heb nu dus voor nop een lader, die in Nederland 150 euro kost. En laden doet hij, dus mijn cameraatje kan weer in gebruik worden genomen. Dit hele verhaal was voor de familie gewoon een aanleiding om weer twee dagen caipirinhas te drinken en verhalen te vertellen. De dochter van de familie komt in september naar Nederland en heeft natuurlijk alvast een slaapplek aangeboden, als ze bij me in de buurt is. Heb ik in zekere zin toch een Braziliaanse vrouw naar Nederland meegenomen. Deze betaalt echter het ticket zelf en gaat ook vrijwillig weer weg (dat is althans de planning).

Vervolgens had ik door wat niet zo ongewenste oponthoud nog maar 6 dagen om vóór mijn broer's verjaardag in Buenos Aires te zijn. Dat werd dus knallen. Één dag naar Belo Horizonte, één dag naar Itapatininga, één dag naar Foz de Iguaçu en dan in twee dagen naar Buenos Aires. Maar ik heb het gered! Na een paar dagen in Buenos te blijven zal ik via Montevideo nog meer van Uruguay en Paraguay zien. Tijd zat nu. Ik ben onwijs blij dat ik mijn broer nu een fijne verjaardag kan bezorgen en weer wat bij kan praten over de honden, de sneeuw en andere familieperikelen. Ton heeft het wel naar zijn zin in deze metropool, tussen de knettergekke bussen en taxi's, de hitte en de biertjes. Hij is zelfs aan de tango! Vanavond heb ik een dineetje met een danseres die me ook een les heeft belooft, dus wie weet kan ik mijn Robocop-motoriek van me afgooien en de typisch Argentijnse paringsdans onder de knie krijgen...