Gringo Rescue Patrol

18 januari 2010 - Maceió, Brazilië

Het nieuwe jaar ben ik ingegaan op het strand van Sao Luis, een leuke stad met veel backpackers en andere ongewassen mensen waar ik wel mee op kon schieten. Ook had ik op de boot de gezellige Amsterdamse Mandy ontmoet, zodat ik mijn Nederlandse linguïstische vaardigheden kon bijhouden. Zij zou ook Nieuwjaar in Sao Luis vieren. Over de reis van Belém naar Sao Luis heb ik twee dagen gedaan, vooral omdat ik in Belém erg snel een nieuwe achterband vond. Na twee motorzaken te hebben geprobeerd zonder succes, heb ik een willekeurige motorrijder aangesproken en hij vertelde me hem te volgen. Normaal gesproken moet je daar een beetje terughoudend voor zijn natuurlijk, maar deze man bracht me linea recta naar de kazerne van de Policia Militar. Vervolgens ben ik door een escorte van drie wagens naar twee garages gebracht en heeft een engelssprekende agent me aan een achterband geholpen. Ze moeten bij de garage wel gedacht hebben dat ik heel belangrijk was :P.

Belém ben ik snel weer vertrokken, om voor oud en nieuw in Sao Luis te zijn. Ik merkte gelijk dat ook hier het regenseizoen nu toch echt begonnen was. Driehonderd kilometer non stop regen. Ik ben uit pure ellende tegen een uur of half vier gestopt bij een hotelletje in een klein dorpje. Ik mocht mijn motor lekker droog zetten en ik kreeg gelijk een lekkere kop koffie. Het was nou eenmaal een hotel, dus men vroeg toch of ik niet wilde blijven slapen. Ik vertelde dat ik dat wel wilde, maar dat mijn budget een beetje krap werd. Geld voor hotels moet ik zoveel mogelijk besparen. Ik was zo direct om te vragen of het niet mogelijk was dat ik mijn hangmat ergens ophing. Geen probleem. Toen het echter weer begon te regenen, bracht de eigenares me naar een kamer en vertelde me dat dit haar cadeau voor mij was. Ik was zoals zo vaak de laatste tijd compleet overrompeld door de gastvrijheid en vrijgevigheid en heb heerlijk geslapen. En gegeten trouwens, want het diner dat de betalende gasten werd voorgeschoteld kwam ook bij mij op een bordje.

De volgende dag kon ik rustig doorrijden naar Sao Luis. Ik kwam aan het eind van de middag (na nog onhandig te verdwalen in het centrum) bij het Posada. Mandy had daar al een nachtje doorgebracht en die avond zouden we op één van de stranden van Sao Luis oud en nieuw vieren. Nou, dat is wel gelukt. Het strand was volgepakt met enthousiaste Brazilianen en het was helemaal super. Het was wel zó anders dan vorige oudejaarsavonden dat ik pas een paar dagen later doorhad dat we de ingang van het nieuwe jaar Hadden gevierd. Nouja, het is nu dus 2010 zegt mijn telefoon, dat zal dan toch wel zo zijn. Even een sidenote: ik neem toch aan dat de groep duikers (jullie weten wel wie jullie zijn) de jarenlange traditie van de Nieuwjaarsduik niet hebben ontdoken bij mijn afwezigheid. Als dat wel zo is, dan staat jullie wat te wachten :P:P.

Mijn Nieuwjaarsduik was toch wel apart, in water van boven de 23 graden. Een paar minuten over twaalf doken we met zijn drieën (we hadden nog een weeskindje opgevangen) het water in. Wat Brazilianen volgden dapper en begonnen ons spontaan te knuffelen. Gelukkig hadden ze pas naderhand door dat we zonder onderbroek in het water stonden. Hadden ze vast niet leuk gevonden:P. Detailfoto’s ontbreken, helaas…

Op drie januari ben ik doorgestoomd naar Teresina, aangezien ik behoorlijk moest doorstampen om op tijd bij mijn broer in Buenos Aires te zijn. Na bij een hotel mijn kleren te hebben gewassen, ging ik door naar Fortaleza om daar eens de toerist te spelen. Om er vervolgens achter te komen dat ik ergens mijn oplader van mijn camera ben vergeten. Uiteraard is mijn type camera niet te koop in Brazilië, dus ook de oplader niet. Balen dus, maar toch maar verder rijden. Na Fortaleza volgende Natal, Pipa, Recife en Maceio. In Maceio moest ik op zoek naar een nieuwe voorband. Ik verbleef één nacht in een ‘hotel’. Het was het type hotel dat ook voor twee of drie uur te boeken was. Het was dus een gezellige nacht van komen en gaan en overdreven uitingen van instemming. De lakens leken wel schoon en voor vijftien Reais ga ik prima slapen. De volgende dag ging ik op zoek naar een degelijke winkel met een bandje. Onderweg naar het industriële district wordt ik opeens ingehaald door een scootertje. De man op de scooter schreeuwde: ‘Wow, you’re a long way from Holland’. Ik antwoorde een beetje verbaasd ‘Yeah, that’s right’. Wat ik aan het doen was en of hij ergens mee kon helpen. Nouja, ik zocht dus een band. Ik moest maar meekomen naar zijn posada en dan zouden we en beetje googlen en bellen. Blijkt hij de eigenaar te zijn van een prachtig posada net van de boulevard af (Aquarele de Brasil, voor de geinteresseerden). En blijkt het ook nog knap lastig te zijn om een band te vinden. De maat is weer net even anders. Allemaal omdat ik weigerde om reservebanden mee te nemen. Is zo lastig en onhandig. Maar moet je dus wel goed zoeken en mazzel hebben. Gelukkig zat er een Suzuki dealer en onder hun allroad zit het zelfde maat wiel. Top, monteren maar. Wel voor de hoofdprijs natuurlijk, maar dat terzijde.

Ondertussen was het al laat en krijg ik een slaapplek aangeboden in het huis van de posadaeigenaar. Weer helemaal fantastisch natuurlijk. De volgende dag na uitgebreid te hebben ontbeten in het posada en een laatste keer gedag te hebben gezegd, ging ik onderweg richting Salvador. In Pedra Azul (de blauwe edelsteen) stopte ik bij een boerderij om dan maar uit noodzaak met mijn telefoon een foto te maken van de bergen. Opeens komen daar twee blonde meisjes met heldere blauwe ogen aangezet die wel benieuwd waren naar at ik deed. Of ik daar niet kon blijven slapen. Toen ik mijn hangmat in de schuur op wilde hangen, zagen de meiden dat het dak lek was en dat het waarschijnlijk ging regenen. Werd ik dus zonder pardon naar een posada gebracht. De volgende ochtend bleek zelfs dat ze de eigenaar kenden en de rekening door werd gescheurd. Dan neem je dus nog wat extra broodjes mee voor onderweg :P. Ik kon dus lekker uitgerust door naar mijn volgende onvoorziene lange stop: Teófilo Otoni…

Foto’s

3 Reacties

  1. Henk. (stef):
    24 januari 2010
    We hebben geen nieuwjaarsduik gedaan Marko ;). Ik heb zelfs helemaal niets geviert met oud en nieuw want ik was ziek. Dus dat was wel balen. :P. Dan in 2011 maar weer.
  2. Gabry:
    5 februari 2010
    Beetje een laffe bedoeling hier ja. Maarja, het is ook eigenlijk gewoon kut om te doen :p. Wie weet wat we volgend jaar doen. Het is overigens ook wel noemenswaardig dat je best een aardige schrijfstijl hebt, misschien moet je je verhalen straks eens bundelen. Maak je gewoon een boek. ofzo.

    Gabry
  3. mandy wever:
    24 december 2010
    wat een leuke avond he die oudejaarsnacht van 2009 naar 2010. moet nog steeds proberen die detailsfoto's terug te halen van mijn kaart ;)